Afhankelijk van het trillingstraject van een mechanisch trillichaam, kan onderscheid worden gemaakt tussen trilmachines met een heen-en-weergaande beweging, trilmachines met een gyroscopische beweging en trilmachines met een complexe beweging. Afhankelijk van de trillingsmodus kan onderscheid worden gemaakt tussen krukas-, elektromagnetische en inertiële trillingsmachines.
Het krukasmechanisme wordt aangedreven door het krukasmechanisme zelf. Het ene uiteinde van de krukas is scharnierend verbonden met de aandrijfmotor, en het andere uiteinde met de krukas. De drijfstang is er in twee soorten: starre en flexibele drijfstangen. Bij een starre drijfstang is het andere uiteinde scharnierend verbonden met het trillende lichaam; bij een flexibele drijfstang loopt het andere uiteinde door het uiteinde van de transmissieveer en de verbinding met het trillende lichaam. De aandrijfmotor drijft de krukas aan, waardoor het trillende lichaam via de drijfstang heen en weer beweegt. De traagheidskracht van het trillende lichaam wordt via het krukasmechanisme overgebracht op de fundering. Om de kracht die op de fundering wordt overgebracht te verminderen, is het meestal nodig om een ​​voorspanning toe te voegen om de beweging te balanceren.
De lengte van de krukas bepaalt de amplitude van het trillende lichaam, en de rotatiesnelheid van de krukas bepaalt de werkfrequentie van het trillende lichaam.
Dit type trilmachine heeft de volgende kenmerken:
(1) Hoog werkgeluid en korte levensduur
(2) De traagheidskracht van het trillende lichaam kan niet automatisch in evenwicht worden gebracht.
(3) Het excitatiemechanisme voegt geen massa toe aan het trillende lichaam. Het wordt voornamelijk gebruikt bij processen met lage frequentie en grote amplitude.